De vriend knikte instemmend toen hij het nieuws hoorde. Mijn huisje in het bos, dat ik al enkele jaren huurde, zou onverwacht verkocht worden en ik wilde het niet kopen. Ik stond net op het punt om voor een half jaar met hem naar India te gaan en dat zou betekenen dat ik enkele dagen voor mijn vertrek het huis leeg zou moeten maken, zonder zicht op een andere stek. Ik zou dus vertrekken zonder homebase. De wijde wereld in, licht en vrij. No strings attached. Volgens de vriend klopte dit. Het paste perfect bij de levenslessen die ik wilde aangaan tijdens de reis.
Dus kamde ik al mijn spullen uit en bewaarde enkel de belangrijkste meubelstukken, die ik ‘voor onbepaalde tijd’ stockeerde bij welwillende familie en vrienden. Met in mijn rugzak een al even symbolische ‘twee broeken en vijf T-shirts’ vertrok ik naar India – niet beseffend dat mijn leven voor altijd zou veranderen.
Ik wist in theorie dat het leven je exact geeft wat je nodig hebt, maar ik wilde het leren ervaren in de praktijk. Deze reis leende zich daar uitstekend toe.
Ik had besloten eens niét de touwtjes in handen te nemen en geen eigenzinnige route uit te stippelen, maar gewoon de vriend te volgen langs de kennissen die hij doorheen het hele land wilde bezoeken – en zo te ervaren wat elke dag me zou brengen. In het dagelijkse leven was ik altijd nogal mannelijk dirigerend en ik wilde me eindelijk eens leren overgeven aan een meer vrouwelijk, ontvangend stuk van mezelf. Ik wist in theorie dat het leven je exact geeft wat je nodig hebt, maar ik wilde het leren ervaren in de praktijk. De time-out die ik me gaf, leende zich daar uitstekend toe.
‘Wat ik nodig had’, bleek niet per se ‘waar ik van gedroomd had’. Al reizend kreeg ik zicht op een fascinerend land, dat je als een museum kunt doorkruisen, maar ik kreeg ook lastige confrontaties, niet in het minst met mezelf, en vooral: veel leegte. Dagen zaten we soms op één plek zonder internet, tv, goed boek of fijne babbel (ik kon geen hindi) en dan werd ik verplicht in de eenvoud te gaan van urenlang kijken naar passanten op de weg, of urenlang turen in mezelf.
De vriend was gewend om India van binnenuit te beleven en leidde me dus niet langs de belangrijkste toeristische attracties, maar duwde me willens nillens in het echte Indiase leven, lawaai, vuiligheid, soberheid en eentonigheid incluis. Af en toe overviel me een vlaag van (westerse) paniek, toen ik besefte dat ik zes maanden in India was en niet eens de Taj Mahal had gezien. Maar dan gaf ik me weer over aan de oorspronkelijke bedoeling van mijn reis en vertrouwde ik op Het Leven dat echt wel beter wist welke ervaringen écht belangrijk voor me waren, dan mijn kleine, panikerende ego. De introspectie en het aanvaarden van de leegte gaven me meer dan duizend Taj Mahals bij elkaar.
Toen ik weer naar België vloog, besloot ik op dezelfde manier verder te leven. Niets plannend, maar ontvankelijk voor wat het leven bereid was me elke dag te schenken. Als ik geld nodig had, schreef ik af en toe een artikel, maar veel geld deed ik niet op. Ik had nog steeds geen huis, maar merkte tot mijn verbazing dat de ene deur na de andere vanzelf openging. Vrienden die met vakantie gingen, gaven me een dak en een bed met de vraag of ik in ruil voor hun poes en plantjes wilde zorgen. Zonder zelf ook maar iéts te hoeven ondernemen, ging het ene huis na het andere voor me open. Trok ik de ene deur achter me dicht, opende zich als vanzelf een andere deur.
Twee jaar heb ik zo geleefd, waarin ik alles tezamen in meer dan tachtig bedden sliep. Soms bleef ik een nacht, soms meerdere maanden. Maar altijd voelde ik: ik ben hier niet voor niets; het klopt dat het toeval me hier naartoe geleid heeft. Elk huis had een eigen sfeer, een andere bibliotheek waar net het juiste boek uit het rek viel. Elk huis bracht me precies die les of dat inzicht dat ik nodig had om weer verder te gaan. Ook de wintermaanden bij mijn ouders gaven me exact de tijd om een aantal kinderkwetsuren te helen, tot ik weer voelde dat het tijd was om verder te gaan… In India had ik mijn rugzak, thuis had ik mijn auto met een koffer vol spullen, niet meer, niet minder. En als ik nog maar vreesde dat ik een nacht in de auto zou moeten doorbrengen, ontmoette ik als bij toeval een oude schoolvriendin op straat, die net op het punt stond met vakantie te gaan en haar huis ter beschikking stelde.
Een wijze vrouw zei me ooit dat het leven me zou uitdagen ‘overal in de wereld thuis te zijn’. Zo vaak heb ik tijdens die twee jaren aan die woorden gedacht.
Soms viel mijn mond open van verbazing, want zelf had ik het niet beter kunnen regisseren.
Een wijze vrouw zei me ooit dat het leven me zou uitdagen ‘overal in de wereld thuis te zijn’. Zo vaak heb ik tijdens die twee jaren aan die woorden gedacht. Overal thuis leren zijn betekende vooral thuis leren zijn bij mezelf. Onthecht van persoonlijke spullen, dankbaar voor alles wat ik mocht gebruiken. Het leerde me dat het leven gul schenkt, maar dat je niets ‘bezit’.
Het leerde me vertrouwen dat er een hoger principe is dat voor je zorgt, als je je eraan durft over te geven. Tijdens die twee jaren ben ik het leven gaan ervaren als een Grote Moeder die je begeleidt, die beter dan je eigen beperkte ikje weet wat je echt nodig hebt om te worden wie je diep vanbinnen bent. Een moeder die je helpt je comfortzone te verlaten, maar een oogje in het zeil houdt en op momenten dat je zou beginnen te twijfelen, weer opduikt om je te laten weten: probeer niets te forceren, probeer niets te controleren. Vertrouw, en alles komt goed…
Die Moeder heeft me sindsdien nooit meer verlaten. Ze is er en leidt me, nu jaren later, nog steeds doorheen de nodige keuzes en ervaringen. Makkelijk? Niet altijd. Wonderlijk? Absoluut.
Ik denk dat de vriend die Moeder al lang kende, toen hij wijselijk knikte aan het begin van onze reis. Hij wist dat het leven me geen mooier geschenk zou kunnen geven.
Deze tekst verscheen in het boek '100 In Zicht, 5000 jaar levenservaring', in 2013. Mijn reis naar India vond plaats in 2006-2007.
Kommentit