top of page
Search

Vertrouwen

Anne Wislez



Hoe snel een virus toch in je hersenen kruipt. Gisteren zag ik in een serie op tv mensen elkaar in de armen vliegen en ik betrapte me op een fysieke schrikreactie van: hé, dit kan niet! Ik moest om mijn eigen reactie lachen, maar toch. Hoe curieus, dacht ik achteraf. Hoe snel een angstgedachte toch in je lichaam geïnstalleerd is, met alle daarbij gepaarde programmeringen. Onze hersenen zijn plastisch en makkelijk beïnvloedbaar. Zeker als eenzelfde boodschap een tijdje aanhoudt. Als je niet oppast, word je door de ervaringen die je ondergaat ongewild een beetje een andere versie van jezelf. Zonder dat je het door hebt.


Een gekke waarneming, omdat ik me juist positief laat meeslepen door alle solidariteitsacties die deze dagen ontstaan. En omdat ik naar mijn gevoel niet in angst of stress zit. Ook al is mijn vriend ziek op 150 km van mij, met een gesloten grens daartussenin, en kunnen we elkaar nu een hele tijd niet zien. Ook al zijn mijn ouders en sommige andere mensen in mijn omgeving kwetsbaar en wil ik absoluut niet de pijnlijke menselijke drama’s meemaken die ik hier en daar al in mijn nabije omgeving hoor opduiken. Ook al besef ik dat dit het einde is van de wereld zoals we hem kenden en dat dit ook de nodige chaos gaat veroorzaken… Toch voel ik me opvallend stil, rustig en aanvaardend vanbinnen.

Ik heb niet het gevoel dat ik in angst of stress zit. En toch heb ik die instinctieve schrikreactie. Gek toch. Het maakt me waakzaam.

En toch die instinctieve reactie bij dat beeld op tv. Gek. Het maakt me waakzaam. Waakzaam voor onderliggende boodschappen die zo’n corona-gegeven onbewust meegeeft. En die ongewild in ons neurologisch systeem kruipen. ‘Elkaar aanraken is not done’. ‘Ik moet mezelf beschermen’. ‘Ik loop gevaar’. ‘De buitenwereld is bedreigend’.


Daar wil ik iets op vinden. Want ik wil gezond blijven op alle vlakken. Niet alleen fysiek, maar ook in mijn geest. Fysiek hou ik me netjes aan alle opgelegde normen, maar in mijn geest wil ik me bewust vrij houden. Een paar keer per dag laat ik daarom mensen die ik graag zie voor mijn geestesoog passeren. En in gedachten pak ik ze vast. Omarm ik ze. Masseer ik ze. Zeg ik: het is honderd procent veilig tussen ons. En af en toe doe ik dat ook met de buren. En met de straat. En met het land. En zelfs de hele planeet. Het geeft me een goed gevoel. Ik ben geen neuroloog, maar ik weet dat zelfs verbeelding een actieve invloed heeft op onze fysiologische processen. En ik mag hopen dat deze kleine oefening mezelf straks – als alles hopelijk voorbij is – positief mag hebben beïnvloed, in plaats van dat het me ongewild toch een stukje wantrouwiger zou hebben gemaakt. Met reptielenbreinen weet je nooit.

Mag je dan zomaar vertrouwen in onzekere tijden? Ik vind van wel. Voor mij is er een groot verschil tussen vertrouwen en naïef zijn. En tussen wantrouwen en alert zijn.

Mag je dan vertrouwen in onzekere tijden? Ik vind van wel. Wantrouwen brengt niks goeds voort, ook al kan het nuttig lijken. Voor mij is er een groot verschil tussen wantrouwig zijn en alert zijn. Alert zijn is een daad van liefde, zei een wijze vrouw mij ooit. Ik begreep dat toen niet, maar nu wel. Alert zijn gaat over bewust zijn. Niet naïef maar bij de pinken zijn. Opmerkzaam zijn, aandacht hebben voor signalen, binnenin en buiten je. En daar rekening mee houden. Je intuïtie ontwikkelen en die durven vertrouwen. Het betekent ook onderscheid kunnen maken tussen emotie en intuïtie. Tussen wat op een diepe, rustige manier niet goed aanvoelt en irreële verlammende gedachten allerhande. Het gaat ook over bewust verbinden en bewust begrenzen. Vertrouwen wordt daarmee een actieve bewuste daad. Durven berusten op je eigen intuitie en instinct, op je eigen overwegingen en beslissingen. Zo’n sterke voeling hebben met je lijf en jezelf dat je naar je eigen impulsen kan luisteren en daar rust in kan vinden. Je weet wat je doet, je weet waarom je het doet.

Bewust ja zeggen, en nee zeggen. Mee denken, mee voelen, mee begrijpen en mee kiezen, het blijft essentieel.

Zo vertrouw je ook de reden waarom je deze dagen zoveel mogelijk binnenblijft. Niet omdat de regering het zegt, maar omdat je begrepen hebt waarom het van belang is en omdat je daar achter staat. Op die manier vertrekt elke handeling ook uit je eigen vrije wil. En blijf je aan je eigen stuur zitten. Dat lijkt me belangrijk, niet alleen voor nu, maar ook voor de tijden die komen en er weet ik veel welke maatregelen uit dit debacle zullen rollen. Bewust ja zeggen, en nee zeggen. Mee denken, mee voelen, mee begrijpen en mee kiezen, het blijft essentieel.


‘Ik ben intrinsiek veilig, omdat ik mezelf vertrouw’, het blijft een mooie basisgedachte. Ik word er rustig van. En ik pak – in gedachten – mijn vriend nog eens extra stevig vast.

216 views0 comments

Recent Posts

See All
NA DE STORM

NA DE STORM

SISTERHOOD

SISTERHOOD

Comments


bottom of page