Dat ze wat hulp kan gebruiken, zegt ze aan de telefoon. Want dat ze een goed boek geschreven heeft, met een essentiële boodschap, waar iedereen iets aan heeft. Maar het verkoopt niet als een kookboek van Pascale Naessens. Ze zegt het een beetje lachend, maar ook wel bezorgd. Omdat ze het niet begrijpt. Haar boek gaat namelijk over een essentie. Bovendien heeft ze een fantastisch aanbod voor bedrijven, een eenvoudige oplossing voor alle mistoestanden die daar gebeuren, alleen happen de bedrijven niet toe.
Ze is een vrouw met naam. Met uitstraling. Met – inderdaad – een mooi en nuttig aanbod. En toch wil het niet werken. Of toch niet zoals ze het zou willen.
Zoveel mensen kiezen ervoor om hun hartsproject in de wereld neer te zetten. Maar het werkt niet echt. Of toch te weinig. Hoe moet dat?
Ze is niet alleen, weet ik. Zoveel vrouwen – en mannen – kiezen ervoor hun hartsproject in de wereld neer te zetten. Iets wat de wereld waarachtig beter maakt, en de mens op die wereld rustiger, gezonder, blijmoediger, evenwichtiger. En toch happen we niet toe. Of te weinig. Hoe moet dat? Of we elkaar daar niet bij kunnen helpen, vraagt ze me nog, en of we niet eens een koffietje kunnen gaan drinken. Het daar eens over hebben. Want hoe zie jij dat dan?
Ik hou van koffie, en ik vind haar een fijne madam. Dus dat zie ik zeker zitten, een middag in de koffiebar. Maar voor we elkaar spreken, wil ik tijd nemen om na te denken over haar vraag. Want ja, hoe moet dat? En hoe zie ik dat dan zelf?
Ik merk dat het één van de basisvragen is waarop ik me wil buigen de komende weken. Waar zitten we met z’n allen in – of toch die mensen die voelen dat het anders moet en die de onrust voelen van verandering, ook in hun eigen leven? Hoe kunnen we ons hart volgen zodat we meer doen dan (over)leven in deze gekke wereld? En vooral: hoe verdienen we hierbij ons geld (want de meesten van ons zijn geen renteniers)?
Er zijn best wat boeken rond dat thema die inspirerend kunnen werken. Maar dat is de theorie… hoe moet het concreet? En kan of wil ik die theorieën wel toepassen in mijn eigen leven? Of zoek ik nóg iets anders?
Ik merk dat het geen evident thema is. Omdat het antwoord wellicht langs ongewone paden gaat. Minder gangbaar terrein dat soms wat weerstand oproept. En dat diep vertrouwen vraagt. En een massa aan aspecten inhoudt, die wellicht voor iedereen ook anders zijn. En toch word ik daar naartoe gedreven. Ik wil schrijven over die kleine anekdotes, ervaringen, bedenkingen, frustraties af en toe… waarin stukken van antwoorden zitten voor mezelf. Met de hoop dat die losse flodders zich gaandeweg zullen uitkristalliseren en groeperen tot een helder(der) parcours.
We willen zoveel. Zelfstandig en eigenzinnig. Maar wat wil werkelijk door ons heen beleefd worden? Wat wil ons lijf écht?
‘Ik wilde heel graag toegankelijk zijn, om een grote groep mensen te kunnen bereiken’, zei de vrouw nog, voor we neerlegden. En hoe zeer ik haar ook begrijp – en me zelfs in haar herken – op dat moment vraag ik me af of in ‘ik wil’ soms niet het eerste obstakel zou kunnen liggen. Ik wil. En dus doe ik.
We willen zoveel. Zelfstandig en eigenzinnig. Maar wat wil werkelijk door ons heen beleefd worden? Wat wil ons lijf écht?
Van waaruit doe ik wat ik doe…? Mijn moeder (nu 80) volgde vorig jaar een cursus zelfontwikkeling. Die ging over het uitzoeken van alle beweegredenen waarom je iets doet. Want ik denk dan misschien dat ik vanuit mijn gevoel handel, vanuit een diep innerlijk verlangen, maar wat ligt daar nog bovenop? Handel ik toch nog te veel vanuit het verlangen om geliket te worden? Vanuit een gevoel van plicht? Vanuit de overtuiging ‘dat het leven nu eenmaal zo is’? Handel ik vanuit idee of impuls? Vanuit daadkracht of overgave? Vanuit bezorgdheid of vertrouwen? Ik weet dat in mijn moederlijn (mijn moeder, oma, overgrootmoeder…) veel gehandeld werd en wordt vanuit plicht. Vanuit het gericht zijn op anderen. Vanuit jezelf klein houden. Vanuit veiligheid. Ik werk hier al jaren aan. En toch komt de vraag telkens terug, bij elke stap die ik zet. En nu meer dan ooit.
Want ook al ben ik gewend geraakt om mijn hart te volgen, toch voel ik dat ik uitgedaagd word om nog een stap verder te gaan. Is dit werkelijk wat ik wil? Meer nog: is dit werkelijk waar mijn lijf heen wil? Ik hoor wel eens vrouwen die zeggen: ‘Ik wilde dit hartsproject graag, ik heb heel hard gewerkt, maar nu ik het heb, merk ik dat het me niet echt gelukkig maakt…’ Of: ‘Ik heb het nu, maar ik ben zo moe. What’s going on?’
Ik wil weten wat mij vreugde brengt. Een brandend vuur in mijn buik. Omdat ik voel dat diepe, belichaamde vreugde een sleutel wordt in de toekomst. Een wegwijzer. Een brandstof, die ons misschien zelfs verder zal brengen dan geld.
Ik heb een dik schrift waarin ik al jaren notities maak. Een boek vol hersenspinsels. Ik trek een verticale streep over een hele pagina en schrijf links ‘ik moet vandaag…’ en rechts ‘mijn lijf heeft goesting om...’ Voila. Dat ga ik nu elke ochtend voor en na mijn ochtendmeditatie invullen. Impulsief en zonder censuur. En dan geef ik ongegeneerd prioriteit aan wat mijn lijf wil. En wat 'moet' - ook al lagen daar afspraken - schuif ik op de tweede plaats.
Ik ben benieuwd in hoeveel nesten ik me ga werken.
#annewislez #verandering #prioriteit #wilskracht #overgave #zielsproject #hart #levensvreugde #goesting