Er zijn van die filmpjes die inslaan als een bom. Niet alleen omdat ze een beklijvende boodschap dragen die niet anders kunnen dan je te raken. Maar ook omdat ze zo samenvallen met datgene waar je zelf al een hele tijd mee bezig bent. Hoe wonderlijk is het toch dat je de roep voelt om bepaalde dingen te ondernemen, om pas veel later het grotere plaatje te zien en te begrijpen dat je deel bent van een veel groter verhaal. “We kunnen elk maar ons eigen stukje opnemen door ons eigen leven te leiden”, zei een vriend tijdens onze laatste bijeenkomst in Tomar nog. “Dat is het enige wat we voor de wereld kunnen doen.” Maar we hebben dat stukje dan ook echt te doen.
Als je je afstemt op spirit krijg je hints. Kriebels. Beelden. Woorden. Toevalligheden die je stimuleren. Duwtjes in de rug. Die je moet volgen en voeden, ook al snap je nog niet waar het allemaal naartoe leidt. Tot plots de puzzelstukken in elkaar vallen en je begint in te zien waarom.
Als je intuïtieve hints volgt, snap je niet altijd waar het allemaal naartoe leidt. Tot plots de puzzelstukken in elkaar vallen en je begint in te zien waarom je doet wat je doet.
Zo beginnen we langzaam maar wel te begrijpen...
waarom we enkele jaren geleden de roep voelden om naar het hart van Afrika te reizen – tijdens coronatijden, begot – om daar de boodschap van de grote landdieren te horen en diep in de bodem energieën te gaan loswoelen en opentrekken.
Waarom we een jaar later in het stadje Oban aan de Schotse kust tegen de reuzenpop Storm aanliepen die zo’n indruk op ons maakte dat haar boodschap ons niet meer losliet: de oceanen roepen om hulp.
Waarom we tijdens de bijeenkomst in de Sinaï-woestijn parallel aan de Climate Conference dachten aan een Caravan of Love, waarin we met die reuzenpoppen van de berg Sinaï naar Sharm-el-Sheich zouden optrekken. Een karavaan die creatieve en hoopvolle vibes in de wereld zou verspreiden.
Waarom die groep kraaien ons zo luid verstoorde toen we aan het bespreken waren hoe we duizend vrouwen zouden kunnen optrommelen voor de aarde. Ze lieten ons begrijpen dat als we als mensheid echt massaal geraakt wilden worden, de dieren het grote oproepwerk zouden moeten doen.
Waarom enkele maanden geleden, bij het voorbereiden van onze gathering in de Azoren, het verlangen ons bekroop om voor het eerst ook kunstenaars en creatievelingen op te trommelen om het toekomstveld op een tastbaardere manier gestalte te geven.
Of waarom we – ten slotte – al een hele tijd de roep voelen om naar het Amazonenwoud te reizen om daar energetisch de Klimaatconferentie voor te bereiden die in 2025 in Brazilië plaats zal vinden.
We konden tot nu toe van al die puzzelstukken geen duidelijk geheel maken, behalve dan dat het natuurbewustzijn duidelijk gehoord wilde worden. En dat voor zo’n belangrijk werk een enorme trekkracht nodig zou zijn. We gaven dat plan in ons hoofd enkele jaren geleden niet voor niets al de naam The Rhino Plan. Afrika, de landdieren, de kraaien, de walvissen, de woeste vuren, winden en waters der aarde… ze roepen Ton en mij al enkele jaren tot de orde. Ze vragen ons met aandrang om naar hen te luisteren, hun belangrijke boodschap te horen, hun kracht en impact te voelen. Zelfs ‘s nachts roepen ze me in mijn dromen wakker. En toch dringt de opdracht maar langzaam tot me door. Hoe hardleers kan een mens zijn…
En dan is er dat filmpje. Die TED-talk van de ene Palestijnse man, die al die impulsen die we voelden plotseling omzet in één groot kunstwerk: The Herd.
En dan is er dat filmpje. Die TED-talk van de ene Palestijnse man, die al die impulsen die we voelden plotseling omzet in één groot kunstwerk: The Herd. In een werelds gebeuren dat voorzien is voor 2025 en waaraan mensen worden opgeroepen om deel te nemen. Een happening die artiesten en beeldende kunstenaars aanzet om hun talenten in te zetten ten dienste van het grotere geheel. Zodat er een gigantische reuzendierenkaravaan zijn optocht kan maken van het zuidelijkste punt van Afrika tot het noordelijkste punt van Europa. Een steeds groter wordende karavaan, want in elk land kunnen er dieren bijkomen. Zo zie ik inderdaad, halverwege Afrika, de gorilla’s aanlopen waar we ons in Virunga zo intens mee verbonden. En ter hoogte van de Azoren zie ik de walvissen en dolfijnen plotseling meezwemmen. En ergens ter hoogte van Orval en de Ardennen springt mijn geliefde koningshert mee in The Herd. En zoveel andere dieren nog.
In onze bezorgdheid voor de planeet, denken we vaak dat we de koppen bijeen moeten steken om praktische oplossingen te bedenken voor de aarde, voor de wateren, de wouden, de dieren, de mens. We denken dat we de problemen moeten oplossen door ons honderd-en-een maatregelen op te leggen of te laten opleggen, die we meestal als beperkend ervaren. Omdat we het waarom niet vatten. Niet echt. We begrijpen het niet. Want we voelen het niet.
En misschien ligt de toegang tot verandering wel ergens anders dan we denken. Misschien moeten we helemaal niet mentaal overtuigd worden dat verandering nodig is. We zullen ons gedrag pas automatisch veranderen als we de noodzaak ervan – of het verlangen ernaar – in ons wezen kunnen ervaren.
Of zoals Ton onlangs nog zei: “De oplossing is niet rationeel en niet praktisch. De oplossing is spiritueel.” The solution is spiritual.
We moeten ons niet in onze portemonnee of gewoontes laten raken – maar in ons hart.
Bedankt dus, Amir Nizar Zuabi, om dat hierbij op zo’n overweldigende manier te doen.
Bekijk hier zijn TED Talk:
For the English version of the text, click here.