top of page
Search

DOOR DE POORT HEEN

Anne Wislez



Vanochtend werd een plant uit ons voortuintje gestolen. Nu is voortuintje een eufemisme voor de reep van 1,5m op 30 cm waar we plantjes zetten, maar omdat we geen echte tuin hebben zijn we superblij met het streepje groen dat we mogen creëren en onderhouden. Maar vanochtend bleek dus onze mooie rozemarijnplant verdwenen, en samen daarmee nog enkele kleinere potjes. Iets wat zo clasht met het beeld dat we hebben van Tomar waar alles doorgaans veilig, zachtmoedig en mensvriendelijk aanvoelt. Eergisteren ontstond er ook brand in het huis van onze buurvrouw, en kwamen we twee aparte figuren tegen die me gek genoeg een beetje deden denken aan de malefide vos en kat uit Pinokkio. En nu dit. Alsof er plots een zekere verstoring in het veld opduikt...

 

'Misschien is wat er gebeurt wel gelinkt aan de droom die ik vannacht had', zegt Ton. 'Ik droomde over onze werkplek, The Gate...'

“Misschien is het gelinkt aan de droom die ik vannacht had”, zei Ton. Hij droomde over onze ruimte, The Gate, die we over een tiental dagen met een groepje dierbare vrienden gaan openen, wat verderop in de straat waar we wonen. In zijn droom merkte hij dat er een bende troep in de ruimte stond, die opgeruimd diende te worden. Toen hij er in de droom aan begon, toonden zich steeds weer nieuwe lagen. Lagen geschiedenis die zich openden en die gezien en geheeld mochten worden. Er waren ook lagen bij die liever onaangeroerd bleven; die lieten zich in de droom zien als belagers die met hem de strijd aangingen. Maar gelukkig kon hij hen de baas.

“In één van die lagen die zich openden, kwam ik jou tegen”, liet hij me weten. “Het was alsof je in een laag van de geschiedenis vastzat, maar door het werk dat we er deden kon worden vrijgezet. Of iets waar jij symbool voor staat.”


Ik keek verrast op toen hij dat zei, want een tijdje geleden, toen ik zelf afstemde op The Gate, had ik inderdaad in de geest contact gemaakt met een jonge vrouw. Ze heette Cecilia, zei ze, en had lange donkere krullen - ze leek een beetje op Claire in de Netflix-serie Outlander. Ze had iets Italiaans over zich, alsof ze hier in Tomar woonde, maar van elders kwam. In het beeld dat ik zag, liep ze met een toorts onder de grond door lange gangen, met een sliert mensen achter zich aan. Of mensen…? Ik zag eerder schimmen, alsof er overledenen rond haar hingen. De vrouw zag er verwilderd uit, ik zag angst en ontzetting in haar ogen, alsof ze haar geest een beetje verloren was door een schok. Er dreigde een gevaar en de mensen moesten vluchten, zo begreep ik. “Ik ken een vluchtweg, via een gang onder de grond”, had Cecilia geroepen en de mensen uit het dorp waren haar achterna gesneld. Toen ze een heel eind door de tunnel gelopen hadden, bleek de ondergrondse weg plotseling versperd. Ze konden niet verder. Aan de andere kant kwam het gevaar steeds dichterbij. Ze zaten vast. En ze zijn er, zoals het eruitziet, ook gestorven. Ik gedachten omhelsde ik Cecilia en ik zag hoe ze door onze ontmoeting kalmeerde. De verwildering gleed uit haar ogen en haar klare geest keerde terug. Meer kreeg ik (nog) niet te zien.

Er is dus werk aan de winkel in The Gate, dat is duidelijk. En dus blijkbaar ook in mezelf. Zo gaat dat.

 

Er is dus werk aan de winkel op onze nieuwe plek, dat is duidelijk. En dus ook in mezelf. Zo gaat dat.

Als we een plek betreden, komen we er altijd de historische lagen van tegen. Ik las net het boek van Marita Coppes, De Laatste Verhalenweefster, over de traditie in Zuid-Amerika om in het weefsel van een familielijn de knopen te zien waar iets fout is gelopen, een weeffout die het hele verdere weefwerk daarna scheeftrekt. Het komt er dan op aan het weefsel uit te trekken tot op de plek waarop het trauma erin is geslopen dat hersteld mag worden, zodat er op schone bodem weer opgebouwd kan worden.

 

Gek genoeg roept de plek, los van de verstorende energieën die zich vandaag toonden, ook enorm veel vreugde op. Als we nog maar aan The Gate denken, een moodboard maken, of bedenken wat we erin willen organiseren, voelen zowel Ton als ik een grote vreugde, luchtigheid en energie. Ook Pedro, de eigenaar, is enthousiast in de weer om de ruimte startklaar te krijgen en bij elke hartelijke ontmoeting vullen onze ideeën en de zijne elkaar perfect aan. Hij is zichtbaar blij met ons. Doordat wij in de ruimte gaan doen wat wij te doen hebben, kan ook hij eindelijk doen wat hij te doen heeft – zo lijkt het wel. Alsof door onze radar in beweging te zetten, ook andere radars in de grote klok mee beginnen te draaien. Want ook Fabio, de barman uit onze favoriete plek Paraiso, is opgetogen over ons project. “We hebben hier samen groot werk te doen,” zei hij vandaag nog met een stralende lach, terwijl hij twee maanden geleden nog aan emigreren dacht. De vanzelfsprekendheid waarmee geen twaalf, maar zelfs veertien ‘zuilen’ zich aangediend hebben om onze plek het komende jaar mee te dragen, past helemaal bij de flow die we er vanaf de start bij hebben gevoeld.


En dat door die stroom die in beweging is gekomen, een paar energieën gewekt worden die dit niet zo leuk vinden allemaal, of dat daar zelfs een plantje of twee voor moeten sneuvelen, dat nemen we er dan maar bij. Alertheid en onderscheidingsvermogen is aan de orde, maar dat geldt voor elke onderneming, en zeker in deze tijd. Gelukkig staat ons laurierplantje er nog. To be continued.



In mei en september geef ik een Vrouwenweek in The Gate in Tomar, check voor meer info hier. Voor andere events in Tomar en elders, check Connecting-the-dots.eu

 

153 views0 comments

Recent Posts

See All
NA DE STORM

NA DE STORM

SISTERHOOD

SISTERHOOD

Comentários


bottom of page