"Wat doen jullie zoal op zo'n reis?", vragen mensen me wel eens. Ik merk dat ik daar niet altijd even makkelijk op antwoord. Deels omdat ik zelf nog aan het leren en ondervinden ben wat we daar precies doen, deels omdat de dingen die mij wel duidelijk zijn niet altijd even makkelijk over te brengen zijn. Het is me ook niet altijd helder of het antwoord op die vraag nuttig is voor anderen of enkel van waarde is voor mijzelf, want veel van wat we ervaren is subjectief. Maar dat het van waarde is voor mezelf, dat voel ik elke keer weer, meer en meer.
If you can dream it, you can do it, zei Walt Disney al, en dat is geen goedkope slogan, maar een energetische realiteit.
De reizen zijn een logische volgende stap op de weg die ik de afgelopen 20 jaar heb afgelegd, sinds die dag dat ik voor een televisieprogramma gevraagd werd de meer innerlijke kant van de mens te gaan researchen en daar de meest wijze, zinvolle sprekers voor te verzamelen. Sindsdien werd ik ondergedompeld in de subjectieve wereld van het zelf en werd het me gaandeweg steeds duidelijker dat de uiterlijke wereld of hoe we hem zien en ervaren, één grote projectie is van de eigen innerlijke wereld. En dat datgene wat we collectief ervaren een projectie is van ons collectief denken en onze collectieve overtuigingen. Toen ik later ging lezen over mysteriescholen in oude tradities – scholen in India, Egypte, Griekenland… waarin die innerlijke weg onderwezen en ook beproefd werd – ontdekte ik dat dat besef (“zo binnen, zo buiten”) de leerstof was van de eerste inwijdingsgraad. Het is inderdaad een heel parcours om te ontdekken dat dit niet enkel een mooie of bizarre theorie is, maar dat die zich ook rechtstreeks vertaalt in de praktijk.
Heel concreet beginnen we deze dagen bijvoorbeeld te beseffen dat ons afgescheiden, competitieve en egocentrische mensbeeld dat geleid heeft tot de wereld waarin we nu leven, ook maar één manier is om naar de mens te kijken en hem en zijn wereld vorm te geven, en dat een andere kijk op de mens als verbonden, empathisch en sociaal wezen een heel andere realiteit zou kunnen creëren. Het succes van het boek De meeste mensen deugen van Rutger Bregman is slechts één van de vele symptomen die erop wijzen dat die bewustzijnsverandering op dit moment aan de gang is en we dus wellicht echt op weg zijn naar het creëren van een heel andere realiteit.
Aboriginal people beseften al goed hoe collectief dromen een invloed kon hebben op de creatie van de realiteit. Dreamstate, noemen ze dat.
Ook zie ik steeds duidelijker dat elke uiterlijke creatie begint met een droom, een idee in de geest die innerlijk gevoed wordt en uiteindelijk vorm krijgt in materie. Hoe groter de groep die dat geestelijke werk voeding geeft, hoe meer die realiteit ontstaat. Aboriginal people beseften al goed hoe collectief dromen een invloed kon hebben op de creatie van de realiteit. Dreamstate, noemen ze dat. Het is niet het dromen dat wij kennen tijdens de nacht, noch een vaag ‘dromen van of hopen op iets waar we niet echt in durven geloven’, maar een krachtige meditatieve geestestoestand waarbij een beeld een zodanige voeding krijgt dat er creatiekracht van uitgaat. Hoe meer mensen in die toestand een wereld 'dromen', hoe meer kans dat die ook werkelijk zal worden neergezet. Ideeën worden dan opgepikt uit dat collectieve veld en door individuen vormgegeven.
De huidige tendens van open source waarin vernieuwende denkers elkaar vrij toelaten in elkaars gedachteveld om daar op verder te borduren, past helemaal in dat eigentijdse besef dat veel van wat we neerzetten lang niet altijd zo individueel verdiend is, maar de som is van ons gezamenlijk geestelijk werk. If you can dream it, you can do it, zei Walt Disney al, en dat is geen goedkope slogan, maar een energetische realiteit.
Onze reizen brengen ons naar die plekken die ons roepen om oude kennis die daar ooit leefde over de creatie van beschavingen weer te gaan opdelven.
Als een samenleving of systeem stevig in crisis is – zoals de onze – is het geen overbodige luxe om te gaan kijken naar oudere beschavingen en de wetten die zij volgden voor het creëren van hun realiteit. Onze reizen brengen ons dan ook naar die plekken op aarde die ons roepen om oude kennis die daar ooit leefde over de creatie van beschavingen weer te gaan opdelven. Niet archeologisch, maar in de geest. Ik heb het deze voorbije weken weer goed kunnen voelen: als je echt de tijd neemt om te vertragen en te verstillen en weer in een soort natuurlijke staat van jezelf te komen, krijg je toegang tot een diepere innerlijke vorm van weten. Dan stel je je een vraag en hoor je het antwoord als het ware diep binnenin. Tijdens onze reizen nemen we hier als groep de tijd voor en delen we ook wat de plekken die we bezoeken in ons teweegbrengen. We geven ook ruimte aan de ideeën, gevoelens en gedachten die we oppikken uit het collectieve denken van die plek. We ervaren in onze groepsconstellatie ook pijnen en conflicten die in die landen spelen, doorleven ze ‘in het klein’ en herstellen in onszelf de harmonie. Hiermee planten we in het collectief zaadjes van herstel. En we helen en ontdekken hiermee tegelijk altijd iets in ons, waardoor we anders naar huis gaan dan we gekomen zijn.
We doen nog veel meer op zo’n reis – ook geweldig lachen – en elke reis is ook anders, maar voor mij voelt dit op dit moment als de essentie: vertragen en verstillen om een ruimer mens- en maatschappijbeeld te ontdekken dat oplossingen kan bieden voor de wereld waarin we nu leven. En onder ogen zien en helen wat die oplossingen in de weg staat.
We kunnen evolueren naar een hogere of een lagere versie van onszelf. Het hangt er maar vanaf welke droom of ideeënwereld we voeden.
Beschavingen komen en beschavingen gaan. Sommige zijn hoogstaand en florerend, andere laag en onderdrukkend. Een samenleving in crisis kan twee kanten op: of het evolueert naar een hogere versie van zichzelf, of het vervalt tot een lagere. Beide versies zijn ten allen tijde mogelijk, het hangt er maar vanaf welke droom of ideeënwereld we voeden. Als we het collectief bewust met angst vullen, zullen we steeds meer ideeën en oplossingen bedenken die door stress en angst aangedreven zijn. Stress vernauwt ons bewustzijn en maakt dat weinig mogelijkheden realistisch lijken. Leren we ons systeem te ontspannen en onze geest te openen, dan verruimen we ons bewustzijn zodat weer een hele range van mogelijkheden gezien en gevoed worden en dus realiteit kunnen worden.
Elke reis vertelt wat dat betreft ook iets anders. In Iran leerden we in de oude Zoroastrische vuurtempels hoe wezenlijk het innerlijke vuur is voor authentieke creatie. In Spanje hoe onderdrukking de innerlijke stem het zwijgen oplegt. In Noord-Korea hoe een trauma kan maken dat je je hart volledig afsluit en een mentaal verhaal construeert om te overleven. In Egypte hoe faraonische leidersprincipes hoogstaande beschavingen kunnen teweegbrengen. In Ethiopië hoe de oude wijze in jezelf het gezag heeft om alles wat niet hoort in je leven of in de wereld een halt toe te roepen. In Afrika hoe diepe levensvreugde en verbinding met de aarde essentieel zijn voor waar herstel. En zoveel meer nog.
In januari gaan we naar Soedan. Ben benieuwd wat dit land me zal leren…
